Dinsdag 7 augustus 2018 Puno

Raar maar hier in Puno voelen we de hoogte meer dan in de Colca Canyon, alhoewel het hier maar 3.800 meter hoog is en we van 4.400 m komen. We hebben geen hoogteziekte maar voelen soms toch wel het tekort aan lucht. We drinken veel water dat helpt beter (vinden we) dan de cocabladeren.
We kleden ons warm aan want om 9 uur komen ze ons oppikken voor een boottocht naar de Uros-eilanden.
Dit zijn 87 drijvende rieteilanden in het Titicacameer waarop thans nog ongeveer 2.500 man woont. Elk eiland  wordt bewoond door max. 5 gezinnen en vormt een afzonderlijke gemeenschap onder leiding van hun president.
Na een 25 minuten varen komen we aan en zijn al snel onder de indruk van de massa eilanden. Elk eiland heeft een soort van beurtrol om de toeristen te ontvangen en de bewoners van "ons eiland" staan al te zwaaien wanneer we aankomen.
We krijgen een goede uitleg van hoe deze eilanden gemaakt worden, hoe men er nog steeds leeft en krijgen ook de kans om hun huizen van dichterbij te bekijken. Het is inderdaad wel iet of wat toeristisch maar dit is hier zeker niet storend te weten dat deze mensen inderdaad daar zomer en winter in alle kou en vochtigheid zonder warm water en enige vorm van confort leven.
Na dit alles nodigt de president van het eiland ons uit om een tocht te maken in zijn rieten catamaran richting  "het hoofdeiland" Op dit eiland is een café , kunnen we een stempel in onze paspoort krijgen en kunnen we ook daar alles nog wat grondiger bekijken. Er is ook een eiland met een school en een kerk op.
Dit alles heeft toch wel wat indruk gemaakt en we zijn blijk dat we deze unieke wereld wat van dichterbij hebben mogen bekijken.
Een taxi brengt ons terug naar het hotel waar we de landkaart en reisgidsen boven halen om te zien hoe we de rest van de dag zullen vullen.
We besluiten de auto van stal te halen en een schiereiland wat verderop te verkennen in de hoop wat mooie uitizichten te krijgen op het meer.
En ja we worden ruimschoots beloond! We passeren vrij kleine dorpjes waar vooral aan landbouw wordt gedaan en waar men het nog niet gewoon is dat er toeristen komen.
Op zeker ogenblik zien we een massa volk helemaal opgetut er zijn fiestas aan de gang.
We stoppen en allen daarheen! Aan de bedenkelijke toestand van sommige heren is echter te zien dat de fiestas haast ten einde lopen, doch we kunnen toch nog wat van de sfeer opsnuiven.
Inmiddels is het weer frisser geworden, wordt het vrij donker en worden we zelfs even opgeschrikt door een ferme sneeuw-hagelbui, doch dit duurt niet lang.
Dit is een prachtige rit en rijden tussen de rietvelden terug naar Puno.
We zoeken weer een goed restaurantje uit en vanavond ga ik voor...cavia! Eigenlijk is dit best lekker, fijner dan konijn en het is zeker niet de laatste keer dat ik dit zal bestellen.
Morgen verlaten we het Titicacameer , vertrekken reeds een stuk riching Cuzco, maar doen dit niet via de normale weg maar via een offroad langs de Tinajana Canyon.